Verschillende diersoorten leven zo vredig samen dat je er een Disneyfilm van zou kunnen maken.
Maar mutualisme, zoals dit soort vriendschap heet, is domweg eigenbelang.
Wie?
Honingdas (mellivora capensis) en grote honingspeurder (Indicator indicator).
Voordeel voor de één?
Honingdassen eten graag bijen en honing, maar ze zijn geen geweldige speurneuzen.
Bijennesten vinden laat hij over aan de honingspeurder.
Ziet die vogel vanuit een boom een bijennest, dan vliegt hij kwetterend naar de das, die de vogel volgt.
Voordeel voor de ander?
De vogel eet graag honing, maar kan die zelf niet uit het nest halen.
De honingdas beukt met zijn kop en klauwen het nest open.
Hij vreet de larven en de bijen op en trekt de honingraat eruit.
De vogel wacht tot de das klaar is en pikt de resten honing, bijen en larven van de raat.
Gaat dat altijd goed?
Nou....
De das loopt bijensteken op, maar daar heeft hij dankzij zijn dikke huid weinig last van.
Maar op zijn gevoelige neus doen de steken naar het zich laat aanzien wel pijn.
Nog iets?
Sommige twijfelen aan deze wederzijdse vriendschap.
Zij stellen dat de vogel de das niet naar de honing brengt, maar dat het andersom is.
De vogel volgt de das, die prima in staat is om zelf het bijennest te vinden.
De das heeft daar geen voordeel bij.
De critici wijzen op de zanghavik.
Die lijkt de honingdas te volgen.
Maar in werkelijkheid wacht hij tot de das een slang of muis vangt, zodat hij daarna de resten kan oppikken.
Is de honingspeurder net zo'n profiteur?
Of is hij wel die behulpzame wegwijzer?
Hoe dan ook, dat de das en de vogel vaak samen op pad gaan, staat in elk geval vast.
meer op http://5-five-5.blogspot.nl/
meer op http://5-five-5.blogspot.nl/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten