Boskikkers in de winter.

Invriezen houdt kikkers vers.

Zodra de winter in Noord-Amerika zich aandient, graaft de boskikker een ondiep holletje in de grond.

Daar is het niet warm, maar wel veilig.

Fijn, want binnen de kortste keren kan hij niks meer.

Kikkers zijn koudbloedig.

Ze kunnen zichzelf niet opwarmen en nemen de temperatuur aan van de omgeving.

Als het begint te vriezen, bevriest de kikker dus ook.

Hij stopt met ademen, zijn hart klopt niet langer en zijn hersenen vertonen geen activiteit meer.

Hartstikke dood zou je zeggen.

Maar nee, als de temperatuur weer boven het nulpunt uitkomt, ontdooit de kikker.

Hij heeft eiwitten in zijn bloed, die ervoor zorgen dat het water in zijn bloed en in andere vloeistoffen buiten zijn lichaamscellen snel bevriest.

Tegelijkertijd maakt hij heel veel glucose aan dat zich in de lichaamscellen opstapelt.

Dit werkt als antivries.

Resultaat: alleen de 'extracellulaire' vloeistof bevriest, waardoor organen niet kapotvriezen.

Er zijn meer amfibieën, reptielen en insecten die zo overwinteren.

meer op http://5-five-5.blogspot.nl/