Een ode aan de (kolen)kachel.

Hij houdt je warm, brengt gezelligheid in huis, ziet er knus uit en maakt de koude wintermaanden net een stukje draaglijker. 

Je legde altijd je kleren erop vlak voordat je ging douchen zodat je vanuit de koude badkamer lekker je warme sokken aan kon trekken. 

En als het dan écht koud werd en je niet meer zonder wanten de deur uit kon, legde je ze er vlak voordat je wegging even op zodat je met warme handen het koude winterweer kon trotseren.

‘s Winters was hij je maatje, de kachel. 

Hele avonden bracht je door voor je ijzeren vriend en als je weg was en hem koud, stil en alleen had achtergelaten kon je niet wachten tot je weer thuiskwam. 

Dus als het dan eindelijk na een lange dag weer kon, was het eerste wat je deed de kachel aansteken. 

Je legde je sloffen erop en je bevroren vingers hield je erboven, in de hoop dat je ze snel weer kon bewegen.

Vervolgens zette je een grote kop thee en wanneer die klaar was om gedronken te worden trok je je net iets te heet geworden sloffen aan zodat je voeten ook eindelijk op konden warmen. 

Maar als dit nog niet genoeg was, als het echt zó koud was dat zelfs een kop thee en je warme sloffen de kou in je lichaam niet konden verjagen, ging je er zo dicht mogelijk tegenaan staan. 

Wanneer de hitte dan bijna ondraaglijk werd en het voelde alsof je benen gloeiden, draaide je je om. 

En als je dan helemaal was opgewarmd en rozig wegliep van het gloeiende stuk ijzer, ging je met je verse kop thee en je rood geworden wangetjes op de bank zitten. 

Dan wist je weer even wat geluk was. 

Het stukje verdriet dat de winter en haar kou met zich meebrachten, maakte de kachel met haar warmte weer allemaal goed, wat de harde winter weer een stukje zachter deed lijken.

meer op http://5-five-5.blogspot.nl/