De hik.

Natuurlijk, het is niet ernstig en het gaat vanzelf weer over. 

Maar de hik blijft een curieus verschijnsel. 

Wist je er dit al van?

Wanneer je hikt, trekt je middenrif plotsklaps samen. 

Een kwart seconde later klapt het strotklepje in je keel dicht. 

Dat geeft het typische hik-geluid.

Vermoedelijk is de hik een reflex die is bedoeld om lucht te laten ontsnappen uit de maag van baby’s, zodat die meer melk kunnen drinken. De hik komt alleen voor bij zoogdieren. 

Hoe ouder we worden, hoe minder deze reflex nodig is en hoe minder vaak we dus de hik krijgen.

In de baarmoeder wordt ook gehikt: vanaf hun achtste week hikken foetussen.

De kans op een hikaanval wordt groter door hoesten, snel eten, lachen en het drinken van koolzuur- of alcoholhoudende dranken. 

Het ritme van de middenrifspier raakt hierdoor verstoord, waardoor hij krampachtig gaat samenspannen en een hikreflex veroorzaakt.

De meeste hikaanvallen duren kort. 

Als gevolg van onder meer long-, hart-, buik- en hersenaandoeningen kunnen ze ook chronische vormen aannemen. 

Dat wil zeggen dat ze langer dan 48 uur kunnen duren. 

Het gevolg: eet- en slaapstoornissen, gewichtsverlies en uitputting. 

Bij ernstige hikaanvallen wordt meestal het middel chloorpromazine voorgeschreven.

Het effect van huis- tuin- en keukenmiddeltjes tegen de hik (adem inhouden, schrikken, in een zakje ademen, kleine slokjes water drinken, aan de tong trekken) is nooit goed onderzocht.

In 2012 kreeg de Amerikaanse soldaat Isaac Young een hikaanval toen hij met zijn maten een football-wedstrijd op televisie aan het kijken was. 

Een van hen wilde Young van de hik afhelpen door hem aan het schrikken te brengen. 

Hij richtte zijn wapen op hem en haalde de trekker over. 

Dat had hij beter niet kunnen doen: er zat nog een kogel in. 

Young werd in het hoofd getroffen en overleed korte tijd later.

De langste hikaanval staat op naam van de Amerikaanse varkensboer Charles Osborne. 

De man hikte onafgebroken van 1922 tot 1990: 68 jaar lang. 

In 2007 had de Amerikaanse Jennifer Mee aan aanval die vijf weken duurde maar wel uiterst intensief was: ze hikte zo’n vijftig keer per minuut.

Vrouwen hebben vaker de hik dan mannen. 

Ze hikken het meest in de dagen voor de eisprong, als gevolg van de hormonale veranderingen in hun lichaam. 

Niet verwonderlijk hikken vrouwen het minst tijdens een zwangerschap.

In 1988 produceerde de Australiër Simon Robinson een hik van 128 decibel. Dat is ongeveer even luid als een drilboor op korte afstand.

meer op http://5-five-5.blogspot.nl/

Bron. M. Traa