Te voet, te paard, te fiets en uiteindelijk gemotoriseerd per auto.
Maar daarvoor moest-ie eerst wegen aanleggen.
In 1822 grabbelde Ferdinand I van Oostenrijk de Lombardijse ingenieur Carlo Donegani vast en zei hij “Hoor eens, knul!
Die Italiaanse Alpen, allemaal heel fraai en leuk om naar te kijken.
Maar ik wil er met mijn paardenkoets over rollen, begrijp je?
Bezorg me een directe verbinding tussen Val Venosta en Milaan, en snel wat!”
En zo geschiedde.
3 jaar later was de Passo dello Stelvio klaar.
Een van de hoogste verharde bergpassen die je in de Alpen zal aantreffen.
Geen bergpassen zonder haarspeldbochten, natuurlijk.
En elke wielrenner weet hoeveel van deze scherpe, grillige gozers de Stelvio telt vanuit het dorpje Prato: 48.
Elke wielrenner weet ook welke legende deze – toen nog niet fatsoenlijk geasfalteerde (!) – 48 misselijk makende knapen als eerste in de Giro d’Italia 1953 bedwong: Fausto Coppi.
Passo dello Stelvio fietsers
Wie anders?
Alvast niet Hugo Koblet.
Want de Zwitserse ‘Pédaleur de Charme’ zag in de voorlaatste etappe van Bolzano naar Bormio zijn roze leiderstrui alsnog ontglippen.
En zo won de alweer 34-jarige ‘Campionissimo’ zijn vijfde en laatste ‘Maglia Rosa’.
Koblet en Coppi, voorheen vrienden, zouden elkaar na die dag nooit meer spreken.
Drie jaar later vereeuwigde de organisatie de renner met de ‘Cima Coppi’.
De prijs voor wie als eerste de hoogste col van de Ronde van Italië bedwingt.
Zit de Stelvio in het parcours?
Dan is het vanzelfsprekend daar waar de ‘Cima Coppi’ op een nieuwe bergkoning wacht.
Die aanwezigheid is minder evident dan je denkt.
Het weer moet namelijk meezitten.
Zo dwong in 1988 en 2013 hevige sneeuwval de Giro-organisatie om de 2.758 meter boven het zeeniveau oprijzende Stelvio op het nippertje uit het parcours te schrappen.
Ja, zo’n berg is de Stelvio dus.
Hij zal zelf wel bepalen wanneer je erop mag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten