Weigert u dat, dan straf ik uw hele rijk met een kikkerplaag.
De Nijl zal wemelen van de kikkers; ze zullen uit het water komen en uw paleis binnendringen, tot in uw slaapkamer en uw bed toe, en ze komen in de huizen van uw hovelingen en van uw hele volk, zelfs in uw ovens en baktroggen.
Ze zullen ook op u en op uw volk en uw hovelingen springen.”.
Uiteraard weigerde de Farao, en uiteraard wemelde het binnen no time van de kikkers.
De Farao keerde zich wederom tot zijn adviseurs en ook deze keer bewezen ze hem dat het slechts een trucje was, immers ook zij konden kikkers oproepen.
Er was slechts één klein probleempje.
Ze wisten niet hoe ze de kikkerplaag kunnen laten stoppen.
Tja, het zit hem altijd in de kleine details.
Afijn, de Farao voelde zich genoodzaakt om de Israëliërs hun vrijheid te beloven, immers, de kikkers waren toch wel een erg vervelende plaag.
Niet zozeer omdat ze glibberig en een beetje ‘vies’ waren, maar kikkers hebben ook eten nodig en gaan daar rustig naar op zoek.
Deze plaag was bezig al het voedsel langzaam te verorberen en in een woestijn rondom Egypte was eten en drinken van vitaal levensbelang.
Daar maakte je geen grapjes over!
Afijn, Moses deed er nog een schepje bovenop door de Farao te laten beslissen exact wanneer de kikkers moesten verdwijnen.
Immers, een geweldige God als de zijne kan zoiets makkelijk.
De Farao besloot dat het de ‘volgende dag’ zou worden (God mag weten waarom niet meteen) en voilà, de volgende dag waren alle kikkers gestorven.
Gelukkig hadden ze destijds nog geen Dierenbescherming actiegroepen.
Natuurlijk was de Farao geenszins van plan zijn slaven te laten gaan en zodra de kikkerplaag de kop ingedrukt was, nam hij zijn belofte van vrijheid terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten