Er is een stilte, zo ontzettend stil
Dat je er maar niet aan wennen wil
Een stilte die zich laat horen tussen vier muren
Een stilte die duurt tot diep in de avonduren
Het is de stilte van alleen naar bed moeten gaan
De stilte van alleen te moeten opstaan
Het huis waar we zo lang samen hebben geleefd
Het is alsof een storm al het geluid weggeblazen heeft.
Vraag me niet of ik aan de overvloed van rust wil wennen
Want als ik dat had gewild, had ik je nooit moeten leren kennen
Vraag me niet je afwezigheid te negeren
Of de rest van mijn leven op de mooie herinneringen te teren.
Hoe we huilden, hoe we lachten
Natuurlijk, dat hou ik voor altijd in mijn gedachten
Maar het is zonder jou zo ontzettend stil
Met het overlijden van jou, sterft ook van mij een deel.
(Niels Fieggen)
meer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten