De Britse melkprijzen schurkten tegen de bodem.
Uiteindelijk moest hun melkveebedrijfje de boeken toe doen.
Wat nou geblazen?
Want hun kloostertje op een boogscheut van Coalville in het Engelse graafschap Leicester kon wel wat oplapwerk gebruiken.
Het dateerde dan ook alweer van 1835.
En als Engelands enigste Cisterciënzerabdij hadden ze natuurlijk een reputatie hoog te houden.
Toen toverde een van de broeders een subliem idee uit zijn rafelige habijtsmouw.
‘Wat als we trappistenbier gaan brouwen?’
Hun concullega’s in de Lage Landen deden er geen slechte zaakjes mee, toch?
Sterker nog.
Hun biertjes genereerden zoveel omzet, dat ze de dikke flappen in allerlei goede doelen moesten pompen.
Zo geschiedde.
De ‘monks’ plonsden het Kanaal over en laafden zich daar aan de wereldberoemde Belgische trappistenbieren.
Ze keerden terug naar hun abdijtje met eeuwenoude brouwgeheimen en de vitaliteit van een Brabants trekpaard – want al dat Belgische levenselixir liet natuurlijk zijn sporen na.
Toen begon het echte werk.
Maandenlang experimenteerden de monniken erop los.
Ze hadden immers geleerd dat trappistenbier brouwen een ernstige zaak was.
“Beer is a good, honest, nurturing drink – our Belgian friends said more than once it should be liquid bread and not coloured water, and that’s what we’re aiming to live up to”, aldus abt Erik Varden.
In september 2018 was het zover.
De ‘Tynt Meadow’ zag het levenslicht.
Een heus unicum: het was namelijk het eerste door Engelse monniken gebrouwen bier sinds de Reformatie.
En de donkere dubbel van 7,4% smaakten dan ook nog eens uitstekend!
Prompt kreeg-ie het ‘ATP’-keurmerk.
De naam ‘Tynt Meadow’ verwijst trouwens naar de weide waarop de geestelijken begin 19de eeuw hun ‘abbey’ neerplanten.
De merknaam ‘Saint Bernard’ was namelijk al bezet.
En wel door de Belgische brouwerij Sint-Bernardus in het West-Vlaamse Watou.
Over wiens St. Bernardus Abt 12 gefluisterd wordt dat-ie krak hetzelfde smaakt als de befaamde Westvleteren 12.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten