De mensheid moet het nog een twintigtal eeuwen zonder tweewielers stellen.
Meer bepaald tot 12 juni 1817, de illustere dag waarop baron Karl von Drais voor het eerst de blits maakt in de straten van Mannheim met zijn ‘Laufmaschine’, de latere vélocipède.
Nu zijn de Romeinen nog aan zet.
En hoe.
Ze veroveren landen, onderwerpen barbaarse volkeren, aanbidden malle goden, en richten fraaie tempels, amfitheaters en andere indrukwekkende bouwwerken op.
Tussendoor leggen de Romeinse veroveraars al eens een wegje aan om al dat moois met elkaar te verbinden, met daarnaast een uit de kluiten gewassen kamp.
Dat deden ze zo goed dat je er vandaag nog steeds sporen van ziet in het landschap.
In het Engelse Lake District, bijvoorbeeld.
Daar vind je aan het onder keizer Hadrianus opgetrokken Hardknott Roman Fort de gelijknamige Hardknott Pass.
Laat die naam over je lippen rollen.
Klinkt dat als een schattig heuveltje waar de troetelbeertjes haasje-over doen?
Allesbehalve.
In de grimmige naam ontwaar je de Oudnoorse woorden ‘harthr’ en ‘knutr’: harde, steile rots.
hardknott pass fietser.
En hard en steil is dat beest zeker.
Kleine tijdsprong naar eind 19de eeuw.
De Hardknott Pass doet inmiddels dienst als koetsweg.
Al is het aantal koetsen er doorgaans op een hand te tellen.
De fiets is inmiddels goed ingeburgerd en de lokale Lake District-horeca kan wel wat toeristen gebruiken.
Die zullen ze uiteindelijk binnenhalen wanneer de Cyclists’ Touring Club in 1911 in haar ‘Guide to North-West England’ de bergpas omschrijft als “difficult going West, cruel coming East”.
Meer aansporing hadden de eerste wielertoeristen niet nodig om als de bliksem naar het Lake District te knallen.
Vandaag pronkt de inmiddels iconische bergpas met zijn stijging van 33% op de bucketlist van elke zelfverklaarde hobbycoureur.
Zo niet, breng je daar beter als de wiedeweerga verandering in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten